Theo is geboren op 3 augustus 1958, begint Noëlla. Zijn thuis was hier in het Goeiende, waar ik nu woon. Zijn vader was Cesar Pensaert en zijn moeder Vera Steeman. Theo heeft ook nog een zus Ann (1964).
Zijn ouders kweekten kippen en konijnen, want Cesar was een zelfstandig poelier. Ook heeft hij nog een tijdje varkens gehouden.
Waar nu het atelier van Theo is, waren vroeger de stallen, vertelt Noëlla.

Begin oktober 1975 was hij thuis aan zijn brommer aan het sleutelen toen een vriend van hem kwam vragen of hij zin had om te gaan zwemmen in Dendermonde. Samen reden ze er naar toe en in het zwembad wou Theo duiken van de hoogste plank. Om het moment dat hij naar beneden dook, sprong een andere jongen onder de springplank van de kant het water in. Theo kwam met zijn nek op de heup van de jongen terecht en hij voelde onmiddellijk dat er iets ernstigs gebeurd was.

In Dendermonde oordeelden ze vrij snel dat ze hem beter doorstuurden naar Gent, wat dan ook gebeurde. Over die periode in Gent, wil ik echt niets vertellen, zegt Noëlla, wat daar gebeurd is, dat kan je aan geen mensen vertellen. Er zijn serieuze fouten gemaakt op menselijk vlak. Soit, zegt ze, na die lijdensweg van twee jaar ziekenhuis, mocht Theo naar huis. Luk De Waele was toen zijn huisarts en die had gehoord dat er in Hoensbroeck in Nederland een nieuw revalidatiecentrum opgestart was, een centrum met een heel aparte aanpak.

In de twee jaar ervoor was er op het vlak van revalidatie weinig of niets gebeurd. Hoensbroeck was voor Theo een lichtje in die donkere tunnel en met een klein hartje trok hij er naar toe.
De revalidatie-arts Cees Pons wond er geen doekjes om: die totale verlamming, die gaat nooit meer beteren, maar we gaan proberen er uit te halen, wat we er kunnen uithalen.

En dat hebben ze ook gedaan, zegt Noëlla zoveel jaren later.

Na twee jaar, in 1980, werd hij ontslagen in Hoensbroeck en kwam hij naar huis. Zijn ouders en ook zijn zus hebben hem toen goed opgevangen. Theo sprak over die periode altijd met veel dankbaarheid en achteraf betreurde hij dat hij dat misschien te weinig uitgesproken heeft, zegt Noëlla.
In dat jaar ben ik hier gekomen als familiaal helpster van Familiehulp. Ik had altijd graag geschiedenis gestudeerd, gaat ze verder, maar ik mocht zelf geen keuze maken. Ik had wel jaren academie gevolgd, was erg in kunst geïnteresseerd en had thuis veel kunstboeken. En door onze interesse voor de kunst vonden we elkaar. Ik kon ook een beetje schaken en dat was iets dat ons verbond.

Het klikte tussen Theo en mij. In de zomer daarop ging Theo met zijn zus op reis naar Frankrijk en ik ging mee voor de verzorging. Daar heb ik hem gezegd dat ik hem graag zag. Theo was voor mij een bijzonder iemand en ik vond het ook een mooie jongen, bekent Noëlla. Theo was 22, ik zes jaar ouder.
Ik heb er lang over nagedacht en me afgevraagd of het geen compassie was. Maar dat was het niet. Toen we terug thuis waren, hebben Theo en ik een lange wandeling gemaakt en aan het Tuimelaarskapelleke hebben we ‘ja’ tegen elkaar gezegd.
Het was in ’t Goeiende een donderslag bij heldere hemel toen Theo tegen zijn ouders zei dat we gingen trouwen.

Het ongeval van Theo was geen arbeidsongeval en het was niet gedekt door een verzekering. Dat maakte dat hij geen recht had op een overlevingsinkomen en enkel het bestaansminimum kreeg en dat was echt niet om over naar huis te schrijven, bekent Noëlla. Toen we trouwden, ben ik thuis gebleven om Theo te verzorgen en te helpen als dat nodig was. Dat maakte het er allemaal niet makkelijk op. Pas in 2006 heeft Theo een officieel statuut gekregen.

Gelukkig leefden we heel sober en waren we met weinig tevreden. En Theo schilderde iedere dag. Door zijn werk hebben we vele mensen leren kennen. Mensen die opkeken naar Theo en zo groeiden daaruit heel mooie vriendschappen met mensen die op dezelfde golflengte zaten. Eén koppel uit Waasmunster was voor ons heel bijzonder. Ze waren weg van het werk van Theo en hebben thuis prachtige schilderijen hangen. Zij waren voor ons mecenassen die als we het financieel moeilijk hadden, ons echt steunden. Ik mag hun naam niet vernoemen, maar ik ben hen oneindig dankbaar voor alles wat ze voor ons gedaan hebben.
Het centrum in Hoensbroeck heeft ter gelegenheid van een jubileum een werk van Theo aangekocht

Theo is altijd blijven schilderen, iedere dag, maar het werd er niet makkelijker op. Ik merkte dat aan heel kleine dingen, zegt Noëlla. Je kunt je dat niet voorstellen wat het is als je een hele dag in dezelfde houding moet zitten, als je je niet kan verzetten. Dat vraagt heel veel van je lichaam. Theo was geen klager en ik, ik probeerde hem zo goed mogelijk te verzorgen. Iedere nacht bijvoorbeeld stond ik om de drie uur op om hem om te draaien. Maar ik heb dat graag gedaan, zegt Noëlla.
Theo kon ook echt genieten. Genieten van lekker eten, van een goed glas wijn, van een deugddoende babbel met vrienden… Theo was een onderhoudende verteller en hij kon af en toe heel grappig uit de hoek komen.

Hij was wel realist genoeg om te weten dat hij geen 85 zou worden en regelmatig bracht hij zijn angst voor de dood ter sprake. Ik heb hem altijd gerustgesteld, vertelt Noëlla, en hem beloofd dat ik zolang ik kon, voor hem zou zorgen. Dat gaf hem een zekere rust.

Op 11 november 2014 was hij ’s avonds erg moe en om acht uur wilde hij al naar bed. Verschillende keren vroeg hij me om hem te draaien. Op een bepaald ogenblik moet ik ingedommeld zijn en toen ik wakker werd, was het muisstil. Theo was er niet meer. Ik stond aan de grond genageld. Dat was voor mij een grote slag. We hadden samen nog zoveel plannen gesmeed… Noëlla’s ogen worden vochtig, als ze het vertelt.

Kunstenaar
Theo schilderde al toen ik hem leerde kennen, zegt Noëlla. Zijn ouders waren daar erg fier op en glunderden telkens hij een werk verkocht. Achteraf beschouwd heeft dat ongeval heeft zijn leven bepaald, maar gelukkig heeft hij de juiste mensen op het juiste ogenblik ontmoet. En dat was dat ongelooflijke team uit Hoensbroeck. Zij deden Theo nadenken over de richting die hij uit wou. Een keuze die hij zelf heeft gemaakt: schilderen, kunst...

Toen we trouwden, stond Theo technisch nog niet zo ver. Hij heeft aan de academie van Sint-Niklaas modeltekenen gevolgd, maakte zelf studies van Rubens en Rembrandt, volgde twee jaar kunstgeschiedenis bij Jean-Pierre De Bruyn en ook kreeg hij drie jaar privéles van André Bogaert. André leerde hem veel technieken, maar hij had ook een uitgebreide bibliotheek met kunstboeken en door hem kwam Theo in aanraking met hedendaagse kunst en kunstenaars.

Die drie jaren bij André waren gouden jaren voor Theo, herinnert Noëlla zich. Eigenlijk was Theo een echte autodidact en heel zijn leven is hij verder geëvolueerd. Schilders als Octave Landuyt, David Hockney, Vic Gentils en Leon Spillaert hebben hem zeker beïnvloed.

Theo had een heel grote zelfdiscipline. Iedere voormiddag schilderde hij een uur of twee en nog drie uur in de namiddag. In den beginne waren zijn penselen kort, maar op de duur keek hij zich scheel op zijn schilderij. Later werden de penselen een stuk langer en was het voor hem makkelijker. Doeken opspannen en prepareren deed ik, zegt Noëlla, en ook de verf uit de tubes knijpen kon hij niet, maar voor de rest trok hij zo veel mogelijk zijn plan. Hij had altijd de huistelefoon binnen zijn bereik zodat hij me altijd kon bellen als hij iets nodig had. Maar dat gebeurde zelden. Hij deed zoveel mogelijk zelf. Zelfs om zijn penselen zelf uit te wassen, had hij iets bedacht.

Theo met André Bogaert die hem privéles gaf.

Dat resulteerde uiteindelijk in een grote tentoonstelling en een boek ‘De Boelwerf IN/UIT het BEELD’.

Het werk van Theo is heel verscheiden. Hij kon erg goed mensen portretteren, schilderde veel landschappen (omdat die goed in de markt lagen), maar waagde zich ook aan abstracte werken.

En dan had je ook nog wat ik noem de zielswerken. Werken van een heel hoog niveau, vindt Noëlla. Schilderijen waarin Theo zijn diepste ziel blootlegde. Schilderijen waarop hij kwijt kon wat hij had meegemaakt, beleefd had en die een stempel op zijn ziel drukten. Dat zijn de werken waar ik het meest van hou, zegt Noëlla, en die verkoop ik niet. Die werken zijn Theo en als ik die zou wegdoen, verdwijnt ook hij en dat wil ik hoegenaamd niet.

Voor een dag van morgen

Hoe kijk je op alles terug, vraag ik haar tot slot. Moest ik het mogen herdoen, ik zou dezelfde keuze maken, antwoordt ze resoluut.

Ik ben super gelukkig geweest met Theo, dat was echt een heel bijzondere man: optimistisch, gedreven, volhardend, ‘geestig’… We hebben een ‘rijk’ leven gehad en schone vriendschappen opgebouwd.

Wij hebben een heel bijzonder huwelijk gehad, ook al vonden sommigen dat niet ‘normaal’. Ik heb dat nooit zo ervaren. We deden alles samen, niet omdat het moest, maar omdat we het graag deden. Onze liefde was heel intens, onvoorwaardelijk… er zijn geen woorden voor.
Ondanks de leegte ben ik content, heel nijg content!
Zijn stoel staat er nog…